Hallo allemaal,

Zoals beloofd not één laatste blog. Afgelopen week heb ik het lekker rustig aangedaan. Tot en met woensdag heb ik samen met Jack nog vrijwilligerswerk gedaan en de donderdag zijn we naar het Sambala hotel gegaan in het centrum van Kathmandu. Hier hebben we op de top bij een infinity pool gelegen met een mooi uitzicht over de stad en heb ik nog even genoten van een welverdiende massage (al zeg ik het zelf).

Toen was het op vrijdag tijd om afscheid te nemen van Jack. Hij gaat nog een maand naar Sri Lanka en daarna nog een maand naar Thailand voordat hij weer terug naar Canada vliegt. Veel mensen hier hebben een gap year genomen of zijn gewoon aan het reizen zonder eindbestemming en blijven dus veel langer van huis dan ikzelf. Het was moeilijk om hem te zien gaan maar ups zonder downs bestaan niet.

Gelukkig was er die dag ook goed nieuws. Jamina (een Zweedse waar ik het erg goed mee kon vinden en al afscheid van had genomen) kwam namelijk toch nog voor één dag terug naar Kathmandu. Reden genoeg om die dag nog even samen met Julias en Fanny (een Nederlander en nog een Zweedse waar ik tijdens mijn tijd in Nepal veel mee ben opgetrokken) nog een hostel te boeken en de laatste dag nog één keer goed uit te pakken. We hebben lekker gegeten bij een restaurant genaamd New Orleans (eindelijk een goede beef steak!) en zijn daarna nog naar een paar clubs geweest. Ik heb gedurende mijn tijd hier nergens zo hard gelachen als bij de club Déjà Vu. Even wat context: niet alles hier in Nepal is even vrouwvriendelijk. Zo hebben ze een festival met de misleidende naam 'Women's appreciation day' waar de vrouwen hun mannen waarderen voor het brood dat ze iedere dag op de plank brengen. De vrouwelijke vrijwilligers die naar het festival gingen en dachten dat het om een soort van woman empowerement ging kwamen dus van een koude markt thuis... Toen we bij Déjà Vu een shisha bestelden en één van de obers twee minuten later nog even aan me kwam vragen welke smaak we wilden vroeg Jamina wat hij zei. Ik kon het niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken en haar te vertellen dat ze geen shisha's aan vrouwen serveren. Op haar vraag waarom niet zei ik dat het enige wat werd verteld is dat het tegen hun beleid is. Haar ogen stonden al snel op vuur. Ze is een feminist in hart en nieren dus het duurde niet lang voordat ze op één van de obers afstormde. Terwijl ze in gesprek was met de man was de miscommunicatie ook van afstand goed leesbaar en schaterde ik het ondertussen samen met de rest uit van het lachen. De arme ober - een knaap van niet veel ouder dan 18 schat ik - wist niet wat hem overkwam en het duurde niet heel lang voordat Jamina begreep dat ook zij gewoon aan het feestje deel mochten nemen. Sorry Jamina!

Op zaterdag hebben we met z'n allen nog lekker ontbeten en toen was het moment daar voor mij om met een hartverwarmende knuffel afscheid te nemen van de rest. We hebben beloofd elkaar op te zoeken wanneer we allemaal weer terug in Europa zijn. Ik ben nog even teruggegaan naar The Green Lion om mijn koffer te pakken waar het op dat moment redelijk verlaten was. Op zondag zouden weer nieuwe mensen arriveren die weer eigen avonturen zullen beleven, maar voor mij voelde het als het juiste moment om met een lach en een traan weer terug te gaan naar het thuisfront.

Ik kijk terug op een fantastische vakantie en wil ook Travel Active bedanken voor alle begeleiding. Mocht je deze blog lezen omdat je zelf naar Nepal vertrekt dan wil ik je nog de tip meegeven om je Visum in Kathmandu zelf te regelen. Het heeft me daar twintig minuten gekost en dat is aanzienlijk minder dan de tijd die het je hier in Nederland kost. Bovendien is het een stuk goedkoper.

Ik moet toegeven dat ik vooraf sceptisch was over de reis omdat je niet weet met welke mensen je samen komt te zitten. Toch zijn het allemaal zelfstandige reizigers - veelal ook backpackers - waar je mee samenbent en dit zijn werkelijk de beste mensen om op vakantie mee op te trekken. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en je spreekt al snel mensen van alle leeftijden van over de hele wereld. Ook het feit dat je met z'n allen vrijwilligerswerk doet maakt dat je toch op een bepaalde manier met elkaar verbonden bent. Het is een concept waarvan ik achteraf bijna spijt heb dat ik het niet eerder heb gedaan. Nepal is een prachtig land, maar het zijn de herinneringen die ik met de andere vrijwilligers heb gemaakt die me altijd dicht bij het hart zullen staan.

Allen bedankt voor het lezen en wie weet tot een volgende keer!

Jochem