Week 2:

Afgelopen week ben ik met Jack waar ik de eerste week mee op één kamer lag naar het KAT center (Kathmandu Animal Treatment) geweest voor constructiewerk. Er was keuze genoeg tussen al het vrijwilligerswerk en voor mij voelde het alsof ik binnen dit project het meeste toe kon voegen. Jack is een Canadees van 17 jaar oud waar ik ondertussen al aardig wat van heb geleerd. 30 minuten geleden heeft hij mij voorwaardelijk vaarwel gezegd onder de woorden: "You've been a father, a mentor and a friend." Goodbyes are a fucking pain in the ass.

Het KAT center is een shelter voor zieke en verwaarloosde katten en honden die geen andere thuishaven hebben. Het werk was simpel maar leuk. Gewoon wat nieuwe dierenkooien verven voor de nieuwe dieren die continue in werden gebracht. Voor een week verwachtte ik er niet veel en dat was ook prima. Toch was het misschien wel de week waar ik achteraf het meest nostalgisch op terug zal kijken. De dagen zagen er als volgt uit: 20 minuten lopen naar het busstation, 30 minuten met de bus en nog eens 25 minuten lopen. Je zou denken dat een mens zich zou vervelen maar met Jack was iedere dag een avontuur. Hij rapt graag hobbymatig en begint komend jaar aan de Uni in Canada om biologie te studeren. De vele uren samen spendeerde hij graag om mij wat lyrics van Eminem bij te brengen. Game on Slim Shady!!

Afgelopen vrijdag zijn we vroeg naar Thamel vertrokken voor een dagje stappen. We waren laat op de avond twee meiden van onze groeo kwijt waar we zeker van wisten dat ze in de laatste kroeg zouden zitten. Ik ben twee keer terug gegaan maar zag ze nergens. Een andere meid tipte vervolgens: "They might be in the bathroom.", en ze bleek nog gelijk te hebben ook. Ik werd vanaf de bodem van de vrouwentoilet aangekeken door twee hekenbare paar paar ogen. Één ervan was crossfaded as fuck en de andere hield haar haar omhoog. Ik gooide een zwaar benodigde water over de wand en maakte me snel weg. Mannen op vrouwentoiletten zijn in Nepal minder gebruikelijk dan in Thailand. Niet veel later kwamen ze alsnog naar buiten en hebben we onze thuishaven veilig bereikt ;-)

Aankomende week begin ik een vijfdaagse Adventure Week met een gekneusde duim omdat ik vlak buiten de douche onderuit ben gegaan. Wat een fucking cliché. Daarboven op is het enkel met vijf vrouwen. We beginnen morgen vroeg in de ochtend met een tweedaagse rafting terug naar Pokhara. At least I'll die in heaven, right? Dan gaan we meer van de natuur in Chitwan verkennen, met massages en zwembaden inbegrepen. Schijnbaar zwemmen de krokodillen meters van je vandaan. Iets waar ik minder naar uitkijk. Gelukkige wegen de meeste vrouwen hier niet heel veel dus aas genoeg...

Ondertussen voelt het alsof er om de dag iemand vertrekt waarvan ik niet wil dat die vertrekt. De laatste week is voor mij de Poon Hill trek. In de tussentijd zou ik tot op de laatste dag niet meer thuiskomen bij het thuisfront van The Green Lion. De Poon Hill trek moet waanzinnig mooi zijn, maar tegelijk speel ik met de gedachte in mijn hoofd dit over te slaan. Het betekent een week meer met de mensen waar ik me tot dusver enorm mee heb vermaakt en ik twijfel of een uitzicht - hoe waanzinnig ook - tegen zo'n ervaring op kan. Daarnaast heb ik vanochtend al een mountain flight gedaan waarbij ik al getrakteerd werd op de mooiste landschappen bovenl de wolkendekken ter wereld: The Mount Everest. Sorry mensen, ik kan geen woorden schrijven die dit plaatje recht doen.

Hier moeten jullie het weer even mee doen. Ik ga me nu weer met een Gorkha mengen onder de mensen die zojuist zijn gearriveerd.

Tot snel!

Jochem