Hallo allemaal,

Daar gaan we dan, mijn eerste reisblog. Gisteren ben ik aangekomen op Kathmandu. Hier verblijf ik de komende anderhalve week nog bij The Green Lion. Een organisatie die reizigers over de hele wereld verwelkomt en o.a. leert over de Nepaleze omgeving en cultuur. Ook worden verschillende vrijwilligersprojecten vanuit The Green Lion gecoördineerd, maar daarover later meer.

Direct na mijn vlucht werd ik open ontvangen door Boomi. Een jonge knaap van 18 die me naar de accommodatie bracht. Tijdens de rit zette hij al vrij snel 'Ballon' op van onze Nederlandse bodem. Natuurlijk wist hij dat ik het zou herkennen. Hij zei dat hij de taal nooit begrepen heeft, maar het altijd een 'relaxte beat' vond hebben. Ik was best jaloers op zijn gebrek aan kennis over de songtekst. Al snel daarna zette hij een nummer op waarvan mij de tekst dan weer volledig ontging. Boomi zong echter noot tot noot met volle overgave mee. Na vragen antwoordde hij dat het ging over een man die bijna alles verloren heeft in zijn leven, maar met onvermoeibare moed zingt over wat er nog komen kan gaan. Niet veel later zou ik leren dat daarmee bijna meteen de essentie van de Nepaleze cultuur gevangen is.

Na aankomst bij The Green Lion om 21.00 kreeg ik mijn tour door de accommodatie, beginnend bij de huisregels. De meest horrificerende bij uitstek was dat je geacht werd om 22.00 terug te zijn. WTF? It's supposed to be a holiday right? Het is voor mij tot dusver het enige minpunt gebleken en van de rest van de regels kan de hele Westerse beschaving nog best wat leren. Zo wordt je geacht je af te melden als je op de accommodatie niet mee-eet om voedselverspilling tegen te gaan. Ventilators die op de kamer aan blijven staan terwijl je de stad in bent worden een dag van je kamer verwijderd. Prima!

Door een hels lange overstap in Abu Dhabi was de puf er bij mij wel aardig uit. Op half verstand liet ik me door Boomi wegwijs maken door de rest van de accommodatie: Mannen op de eerste verdieping, vrouwen op de tweede verdieping. Op de derde en tevens laatste ruimte was een gemeenschappelijke ruimte. Het is de enige ruimte hier waar WiFi beschikbaar is. Niet door de hoogte, maar enkel en alleen met het doel zodat mensen niet met hun telefoon in hun eigen kamer opgesloten zitten om zich vervolgens uit te sluiten van de rest van de mensen die er een paar meter naast zitten. Ik kan jullie vertellen, het werkt als een bus!

Ik stelde me voor aan de mensen en verontschuldigde me dat ik nu toch echt behoefte heb aan een zachte landing op mijn kussen. Terwijl ik indommelde hoorde ik de mensen boven me nog schateren van het lachen terwijl weer nieuwe mensen zich aan de groep toevoegden. Volgens mij ga ik het hier de komende tijd wel naar mijn zin krijgen.

Ik zal proberen aankomend weekend weer wat ervaringen van de week te delen. Voor nu: Namasté!

Jochem