Sweet goodbyes
Hallo allemaal,
Zoals beloofd not één laatste blog. Afgelopen week heb ik het lekker rustig aangedaan. Tot en met woensdag heb ik samen met Jack nog vrijwilligerswerk gedaan en de donderdag zijn we naar het Sambala hotel gegaan in het centrum van Kathmandu. Hier hebben we op de top bij een infinity pool gelegen met een mooi uitzicht over de stad en heb ik nog even genoten van een welverdiende massage (al zeg ik het zelf).
Toen was het op vrijdag tijd om afscheid te nemen van Jack. Hij gaat nog een maand naar Sri Lanka en daarna nog een maand naar Thailand voordat hij weer terug naar Canada vliegt. Veel mensen hier hebben een gap year genomen of zijn gewoon aan het reizen zonder eindbestemming en blijven dus veel langer van huis dan ikzelf. Het was moeilijk om hem te zien gaan maar ups zonder downs bestaan niet.
Gelukkig was er die dag ook goed nieuws. Jamina (een Zweedse waar ik het erg goed mee kon vinden en al afscheid van had genomen) kwam namelijk toch nog voor één dag terug naar Kathmandu. Reden genoeg om die dag nog even samen met Julias en Fanny (een Nederlander en nog een Zweedse waar ik tijdens mijn tijd in Nepal veel mee ben opgetrokken) nog een hostel te boeken en de laatste dag nog één keer goed uit te pakken. We hebben lekker gegeten bij een restaurant genaamd New Orleans (eindelijk een goede beef steak!) en zijn daarna nog naar een paar clubs geweest. Ik heb gedurende mijn tijd hier nergens zo hard gelachen als bij de club Déjà Vu. Even wat context: niet alles hier in Nepal is even vrouwvriendelijk. Zo hebben ze een festival met de misleidende naam 'Women's appreciation day' waar de vrouwen hun mannen waarderen voor het brood dat ze iedere dag op de plank brengen. De vrouwelijke vrijwilligers die naar het festival gingen en dachten dat het om een soort van woman empowerement ging kwamen dus van een koude markt thuis... Toen we bij Déjà Vu een shisha bestelden en één van de obers twee minuten later nog even aan me kwam vragen welke smaak we wilden vroeg Jamina wat hij zei. Ik kon het niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken en haar te vertellen dat ze geen shisha's aan vrouwen serveren. Op haar vraag waarom niet zei ik dat het enige wat werd verteld is dat het tegen hun beleid is. Haar ogen stonden al snel op vuur. Ze is een feminist in hart en nieren dus het duurde niet lang voordat ze op één van de obers afstormde. Terwijl ze in gesprek was met de man was de miscommunicatie ook van afstand goed leesbaar en schaterde ik het ondertussen samen met de rest uit van het lachen. De arme ober - een knaap van niet veel ouder dan 18 schat ik - wist niet wat hem overkwam en het duurde niet heel lang voordat Jamina begreep dat ook zij gewoon aan het feestje deel mochten nemen. Sorry Jamina!
Op zaterdag hebben we met z'n allen nog lekker ontbeten en toen was het moment daar voor mij om met een hartverwarmende knuffel afscheid te nemen van de rest. We hebben beloofd elkaar op te zoeken wanneer we allemaal weer terug in Europa zijn. Ik ben nog even teruggegaan naar The Green Lion om mijn koffer te pakken waar het op dat moment redelijk verlaten was. Op zondag zouden weer nieuwe mensen arriveren die weer eigen avonturen zullen beleven, maar voor mij voelde het als het juiste moment om met een lach en een traan weer terug te gaan naar het thuisfront.
Ik kijk terug op een fantastische vakantie en wil ook Travel Active bedanken voor alle begeleiding. Mocht je deze blog lezen omdat je zelf naar Nepal vertrekt dan wil ik je nog de tip meegeven om je Visum in Kathmandu zelf te regelen. Het heeft me daar twintig minuten gekost en dat is aanzienlijk minder dan de tijd die het je hier in Nederland kost. Bovendien is het een stuk goedkoper.
Ik moet toegeven dat ik vooraf sceptisch was over de reis omdat je niet weet met welke mensen je samen komt te zitten. Toch zijn het allemaal zelfstandige reizigers - veelal ook backpackers - waar je mee samenbent en dit zijn werkelijk de beste mensen om op vakantie mee op te trekken. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en je spreekt al snel mensen van alle leeftijden van over de hele wereld. Ook het feit dat je met z'n allen vrijwilligerswerk doet maakt dat je toch op een bepaalde manier met elkaar verbonden bent. Het is een concept waarvan ik achteraf bijna spijt heb dat ik het niet eerder heb gedaan. Nepal is een prachtig land, maar het zijn de herinneringen die ik met de andere vrijwilligers heb gemaakt die me altijd dicht bij het hart zullen staan.
Allen bedankt voor het lezen en wie weet tot een volgende keer!
Jochem
Adventure week
Namaste!
Het aftellen is inmiddels begonnen. Afgelopen week stond in het teken van adventure week. Op maandag zijn we met een bus om 6.30 vertrokken naar de Trishuli rivier. Rond 12.00 zijn we daar aangekomen en konden we ons klaarmaken voor een raffting. Drie uur lang konden we in een rustig tempo genieten van de uitzichten van de bergen om ons heen. Het rustige werd bij vlagen afgewisseld door wildere verwateren waardoor we alsnog allemaal doorweekt aankwamen bij onze tussenstop in Fisling. Hier waren de tenten al voor ons opgezet en konden we aan water overnachten na met z'n allen nog even bij het kampvuur gezeten te hebben. Werkelijk een prachtig plaatje!
Op de dinsdag zijn we om 9.30 begonnen met een hiking van anderhalf uur naar een van de tops van Fisling. Conditie ook weer op pijl, kan ik thuis zonder schuldgevoel de cardio nog even overslaan. Na weer terug bij onze tenten aangekomen te zijn konden we ons klaarmaken voor de volgende raffting richting het Chitwan National Park. Tijdens het raften konden we ook de boot verlaten om in de rivier ook nog wat afkoeling te vinden, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Even later zei iemand een waterslang van een paar meter gezien te hebben. Had ik dit eerder geweten had ik mezelf misschien toch nog even achter de oren gekrabd.
Na de primitiviteit van de tent mochten we van dinsdag tot en met vrijdag van de luxe van het Center Park Resort gebruik maken. Eindelijk een hotelbed en ik geloof niet dat de westerse gerechten ooit zo goed hebben gesmaakt. There's only so much Dal Bhat a man can eat. In de avond werden alle gasten in het resort een ritmische dansceremonie voorgedragen door de lokale volksstam: de Tharu. In het midden van de ceremonie wist één van de meiden van onze groep er een leuke draai aan te geven door haar telefoon voor haar uit op de grond te gooien. Reden hiervan was dat één van de (behoorlijk grote) zwarte kevers om ons heen - die sowieso al van bijna alle vrouwen gedurende ceremonie de aandacht vast wisten te houden - recht op haar afgevlogen kwam. Ik geloof niet dat de telefoon veel meer dan de grond heeft weten te raken.
De woensdag en donderdag konden we genieten van de wilde flora en fauna in het nationale park. Een smet gedurende deze dagen voor mij was wel dat er ook 'elephant training and breeding' centers te vinden waren. Naar zeggen worden alle olifanten goed behandeld maar als ik ze vervolgens vastgeketend zie staan kan ik moeilijk geloven dat deze dieren hiervoor bestemd zijn. Voor het wassen en rijden van olifanten heb ik dan ook vriendelijk bedankt. Mensen, doe dit alsjeblieft gewoon niet. De leukste activiteit was toch wel de kanotocht op donderdagmiddag. In de wateren waren aardig wat krokodillen te zien die niet schroomden dichtbij de kano te komen. Avontuur zonder spanning bestaat niet, anders zou Indiana Jones nooit zo populair zijn geweest. Naderhand zijn we nog bij een beachbar gaan zitten waar we in het gezelschap van een shisha de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Na hard werken in de kano vonden we wat ontspanning wel op z'n plaats.
De vrijdag zijn we teruggegaan naar Kathmandu. Je leest het goed, de Poon Hill trek heb ik geannuleerd. Geen moment spijt van want op vrijdagavond hebben we met z'n zessen in Thamel een hostel geboekt en hebben we na een heerlijke maaltijd het dagleven weer verruild voor het nachtleven. Op zaterdag hebben we lekker uitgebrakt en in de avond hebben we bij één van de luxere rooftop restaurants waardig afscheid genomen van Jamina, één van de vrijwilligers die een onuitwisbare indruk op me achter heeft gelaten. Safe travels, Jamina!
Aankomende week doe ik het rustig aan. Ik heb besloten nog een paar dagen constructiewerk te gaan doen met Jack en donderdag en vrijdag de agenda open te laten voor verdere verkenning van Kathmandu. Zolang je blijft zoeken raak je nooit uitgekeken...
Volgende week zal ik de laatste blog schrijven. I'll be back before you know it!
Jochem
KAT center
Week 2:
Afgelopen week ben ik met Jack waar ik de eerste week mee op één kamer lag naar het KAT center (Kathmandu Animal Treatment) geweest voor constructiewerk. Er was keuze genoeg tussen al het vrijwilligerswerk en voor mij voelde het alsof ik binnen dit project het meeste toe kon voegen. Jack is een Canadees van 17 jaar oud waar ik ondertussen al aardig wat van heb geleerd. 30 minuten geleden heeft hij mij voorwaardelijk vaarwel gezegd onder de woorden: "You've been a father, a mentor and a friend." Goodbyes are a fucking pain in the ass.
Het KAT center is een shelter voor zieke en verwaarloosde katten en honden die geen andere thuishaven hebben. Het werk was simpel maar leuk. Gewoon wat nieuwe dierenkooien verven voor de nieuwe dieren die continue in werden gebracht. Voor een week verwachtte ik er niet veel en dat was ook prima. Toch was het misschien wel de week waar ik achteraf het meest nostalgisch op terug zal kijken. De dagen zagen er als volgt uit: 20 minuten lopen naar het busstation, 30 minuten met de bus en nog eens 25 minuten lopen. Je zou denken dat een mens zich zou vervelen maar met Jack was iedere dag een avontuur. Hij rapt graag hobbymatig en begint komend jaar aan de Uni in Canada om biologie te studeren. De vele uren samen spendeerde hij graag om mij wat lyrics van Eminem bij te brengen. Game on Slim Shady!!
Afgelopen vrijdag zijn we vroeg naar Thamel vertrokken voor een dagje stappen. We waren laat op de avond twee meiden van onze groeo kwijt waar we zeker van wisten dat ze in de laatste kroeg zouden zitten. Ik ben twee keer terug gegaan maar zag ze nergens. Een andere meid tipte vervolgens: "They might be in the bathroom.", en ze bleek nog gelijk te hebben ook. Ik werd vanaf de bodem van de vrouwentoilet aangekeken door twee hekenbare paar paar ogen. Één ervan was crossfaded as fuck en de andere hield haar haar omhoog. Ik gooide een zwaar benodigde water over de wand en maakte me snel weg. Mannen op vrouwentoiletten zijn in Nepal minder gebruikelijk dan in Thailand. Niet veel later kwamen ze alsnog naar buiten en hebben we onze thuishaven veilig bereikt ;-)
Aankomende week begin ik een vijfdaagse Adventure Week met een gekneusde duim omdat ik vlak buiten de douche onderuit ben gegaan. Wat een fucking cliché. Daarboven op is het enkel met vijf vrouwen. We beginnen morgen vroeg in de ochtend met een tweedaagse rafting terug naar Pokhara. At least I'll die in heaven, right? Dan gaan we meer van de natuur in Chitwan verkennen, met massages en zwembaden inbegrepen. Schijnbaar zwemmen de krokodillen meters van je vandaan. Iets waar ik minder naar uitkijk. Gelukkige wegen de meeste vrouwen hier niet heel veel dus aas genoeg...
Ondertussen voelt het alsof er om de dag iemand vertrekt waarvan ik niet wil dat die vertrekt. De laatste week is voor mij de Poon Hill trek. In de tussentijd zou ik tot op de laatste dag niet meer thuiskomen bij het thuisfront van The Green Lion. De Poon Hill trek moet waanzinnig mooi zijn, maar tegelijk speel ik met de gedachte in mijn hoofd dit over te slaan. Het betekent een week meer met de mensen waar ik me tot dusver enorm mee heb vermaakt en ik twijfel of een uitzicht - hoe waanzinnig ook - tegen zo'n ervaring op kan. Daarnaast heb ik vanochtend al een mountain flight gedaan waarbij ik al getrakteerd werd op de mooiste landschappen bovenl de wolkendekken ter wereld: The Mount Everest. Sorry mensen, ik kan geen woorden schrijven die dit plaatje recht doen.
Hier moeten jullie het weer even mee doen. Ik ga me nu weer met een Gorkha mengen onder de mensen die zojuist zijn gearriveerd.
Tot snel!
Jochem
Janak
Hallo weer allemaal,
Sorry, ik ben wat later dan beloofd maar bij deze dan alsnog. De eerste week is werkelijk voorbij gevlogen. Direct op de maandag bij het ontbijt werden plannen gemaakt voor het weekend. The Green Lion heeft een cultuurweek met een vol schema voorbereid maar in het weekend is er alle ruimte om je eigen plannen te maken. Reizigers die hier al wat langer verblijven hadden het idee om het weekend te gebruiken voor een trip naar Pokhara. Een busrit met een privebus van 120km. Dat die rit er zes uur over doet is voor Nepaleze begrippen overigens niet abnormaal.
Maar eerst de cultuurweek. Op de maandag zijn we begonnen met lessen over de godsaanbidding (grofweg 330 miljoen goden in totaal) en kregen we onze eigen Nepaleze naam. De mijne komt in de buurt van wijze, vader, verwekker. Denk ervan wat je wil ;-) Verder mocht ik de week doorbrengen met Amret, Jagath, Puja en Sanpada (Nepaleze namen). Twee Canadezen, één Nederlandse en één Australische. Supergoede mensen met ieder een eigen verhaal.
De dinsdag hebben we taalles gekregen en kregen we informatie over de do's en don'ts. Ik ga het niet opsommen maar het is zeker verstandig om er een blaadje aan te wijden voordat je een bezoek brengt aan dit land. De woensdag hebben we o.a. Nepalees voedsel bereid voor alle gasten binnen The Green Lion (iedere week arriveert er een nieuwe groep) en de donderdag hebben we een Scavenger Hunt gedaan door Thamel; het levendige middelpunt van Kathmandu. Vrijdag zijn we de dag begonnen met een hiking waar we geëindigd zijn met een hemelse plaat van de stad.
Tussendoor zijn we met een groep reizigers vrijwel iedere avond geëindigd bij een lokale buitenbar (Nature's Club) waar we ons tegoed hebben gedaan aan Gorkha's - bier van Nepaleze bodem - en nog wat producten van Nederlandse makelaardij meegebracht door een Deense meid. Dhanyabad! Geen dag was hetzelfde en het is onvoorstelbaar hoe hecht je je kunt voelen met een groep van ong. 15 mensen die je nog geen week kent.
Gelukkig hield het daar niet op. Op de vrijdag zouden we om 14.00 met onze bus vertrekken naar Pokhara. We kwamen tot de ontdekking dat 14.00 voor onze begrippen ongeveer 17.00 betekent voor Nepaleze begrippen. Het is hier allemaal relatief... Ik kon me er wel aan ergeren maar gelukkig is het makkelijk om meegesleurd te worden in de positiviteit van de groep.
Het weekend ging veel te snel voorbij. Vrijdag middernacht kwamen we met 14 mensen aan in ons hotel en de zaterdagochtend stond alweer paragliding gepland. Van 1.700 meter hoogte mocht ik samen met een Nepalees en gelukkig ook een parachute afdalen tot 900 meter. Ondertussen genietend van één van de mooiste uitzichten van mijn leven.
In de avond zijn we eerst naar een livebar gegaan, waar enkele van de piloten van het paragliden optraden. Het was eveneens de laatste avond van één van de vrijwilligers, wat goed genoeg was voor een groepsfoto op het podium. De lokale bevolking kon er smakelijk om lachen. Waar ik minder blij mee was was dat mijn cocktail er drie kwartier over mocht doen om te arriveren. Voor een cocktailbar leken ze niet erg gewend te zijn om cocktails te serveren. Heb ik al gezegd dat de tijd hier anders werkt dan in Nederland?
Het hoogtepunt van het weekend was veruit de club die volgde. Met zeven mensen zijn we naar de outdoor club Busy Bee gegaan. We hebben gepoold met de bevolking en konden goed mee met de muziek. Toen om 2.00 de muziek uit ging en we doorwilden naar de volgende tent werd ik aangesproken door twee lokale gasten van ong. 40 met de vraag of we al weg wilden. Ik zei dat het niet mijn voorkeur was maar dat de tent dicht ging. Toen hij vroeg of we toch nog even wilde blijven zag ik het nut er nog steeds niet van in. "I am pretty sure they're expecting us to leave." De boodschap die volgde klonk als nieuwe muziek in mijn oren. "We're the owners, come have a drink with us." Ik legde het voorstel kort voor aan de rest van de groep en niet geheel tegen mijn verwachting in werd unaniem besloten de mannen te vergezellen met een drankje. Bier, whiskey en wat we ook nog meer wilden werd 'on the house' geserveerd door de obers en de dansvloer werd voor ons zevenen weer opengegooid. Party like it's 1999!
Na een lange rit terug op de zondag ben ik vandaag met constructiewerk begonnen. Zelfs met deze veel te lange monoloog heb ik de helft van wat ik meemaak nog niet kunnen vertellen. Ik zal mijn best doen binnenkort weer meer met jullie te delen.
All the best!
Janak
Namasté
Hallo allemaal,
Daar gaan we dan, mijn eerste reisblog. Gisteren ben ik aangekomen op Kathmandu. Hier verblijf ik de komende anderhalve week nog bij The Green Lion. Een organisatie die reizigers over de hele wereld verwelkomt en o.a. leert over de Nepaleze omgeving en cultuur. Ook worden verschillende vrijwilligersprojecten vanuit The Green Lion gecoördineerd, maar daarover later meer.
Direct na mijn vlucht werd ik open ontvangen door Boomi. Een jonge knaap van 18 die me naar de accommodatie bracht. Tijdens de rit zette hij al vrij snel 'Ballon' op van onze Nederlandse bodem. Natuurlijk wist hij dat ik het zou herkennen. Hij zei dat hij de taal nooit begrepen heeft, maar het altijd een 'relaxte beat' vond hebben. Ik was best jaloers op zijn gebrek aan kennis over de songtekst. Al snel daarna zette hij een nummer op waarvan mij de tekst dan weer volledig ontging. Boomi zong echter noot tot noot met volle overgave mee. Na vragen antwoordde hij dat het ging over een man die bijna alles verloren heeft in zijn leven, maar met onvermoeibare moed zingt over wat er nog komen kan gaan. Niet veel later zou ik leren dat daarmee bijna meteen de essentie van de Nepaleze cultuur gevangen is.
Na aankomst bij The Green Lion om 21.00 kreeg ik mijn tour door de accommodatie, beginnend bij de huisregels. De meest horrificerende bij uitstek was dat je geacht werd om 22.00 terug te zijn. WTF? It's supposed to be a holiday right? Het is voor mij tot dusver het enige minpunt gebleken en van de rest van de regels kan de hele Westerse beschaving nog best wat leren. Zo wordt je geacht je af te melden als je op de accommodatie niet mee-eet om voedselverspilling tegen te gaan. Ventilators die op de kamer aan blijven staan terwijl je de stad in bent worden een dag van je kamer verwijderd. Prima!
Door een hels lange overstap in Abu Dhabi was de puf er bij mij wel aardig uit. Op half verstand liet ik me door Boomi wegwijs maken door de rest van de accommodatie: Mannen op de eerste verdieping, vrouwen op de tweede verdieping. Op de derde en tevens laatste ruimte was een gemeenschappelijke ruimte. Het is de enige ruimte hier waar WiFi beschikbaar is. Niet door de hoogte, maar enkel en alleen met het doel zodat mensen niet met hun telefoon in hun eigen kamer opgesloten zitten om zich vervolgens uit te sluiten van de rest van de mensen die er een paar meter naast zitten. Ik kan jullie vertellen, het werkt als een bus!
Ik stelde me voor aan de mensen en verontschuldigde me dat ik nu toch echt behoefte heb aan een zachte landing op mijn kussen. Terwijl ik indommelde hoorde ik de mensen boven me nog schateren van het lachen terwijl weer nieuwe mensen zich aan de groep toevoegden. Volgens mij ga ik het hier de komende tijd wel naar mijn zin krijgen.
Ik zal proberen aankomend weekend weer wat ervaringen van de week te delen. Voor nu: Namasté!
Jochem
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Jochem
